Markus 6

₁Dêrwei reizge Er nei it plak fan syn komôf. Syn learlingen gongen mei. ₂Doe’t it sabbat wie, begûn Er de minsken yn ’e synagoge te learen. Dy wienen ferheard, doe’t se it hearden, en seinen: Wêr hat Er dat wei? en: Hokfoar wysheid is Him jûn? en: Wat binne dat foar wûndere dingen dy’t syn hannen dogge? ₃Is dat net de timmerman, de soan fan Maria, in broer fan Jakobus, Joazes, Judas en Simon? En syn susters, wenje dy hjir net by ús? Se hienen argewaasje fan Him. ₄Jezus sei tsjin harren: Allinne yn it plak fan syn komôf, by syn eigen folk en yn syn eigen hûs is in profeet net yn oansjen. ₅Hy koe dêre gjin inkeld wûnder dwaan, behalven dat Er in pear siken holp troch harren de hannen op te lizzen. ₆Hy ferwûndere Him deroer, dat se gjin fertrouwen hienen. Hy reizge de doarpen yn ’e omkriten ôf en learde it folk.

₇Hy rôp de tolve by Him en begûn harren twa by twa út te stjoeren. Hy joech harren macht oer de duvels. ₈Hy ferbea harren wat mei te nimmen foar ûnderweis, allinne in stôk: gjin brea, gjin rânsel, gjin jild yn ’e bûse. ₉Wol mochten se sandalen oandwaan, mar net in dûbeld stel klean meinimme. ₁₀Fierder sei Er: As jimme ienkear earne ûnderdak hawwe, bliuw dêr dan, oant jim út dat plak weigeane. ₁₁As op in plak de lju jim der net ynlitte en net nei jim harkje wolle, dan moatte jimme dêr weigean en de moude dy’t oan ’e fuotten sit, derôf skodzje as in oanklacht tsjin harren. ₁₂Hja teagen derop út, en preken, dat de minsken har bekeare moasten. ₁₃Se banden gâns duvels út, bestrieken ytlike siken mei olive-oalje en makken har better.

₁₄Kening Herodes kaam der ek fan te hearren, want Jezus syn namme gong al grutte rop fan. De minsken fertelden, dat Johannes de Doper op ’e nij ta libben kommen wie en dat dêrom dy wûndere krêften yn Him wurken. ₁₅Oaren woenen hawwe, dat it Elía wie. Wer oaren seinen, dat Hy ien fan de profeten wie, sa’t men dy earder hie. ₁₆Doe’t Herodes dêrfan hearde, sei er: It is Johannes, dy’t ik de holle ôfslaan litten haw; dy is út ’e dea ferriisd. ₁₇Want Herodes sels hie him oppakke litten en yn it tichthús fêstset. Dat hied er dien om Heródias, de frou fan syn broer Filippus, dy’t er as frou nommen hie. ₁₈En Johannes hie him planút sein: Jo meie jo broer syn frou net hawwe. ₁₉Heródias hie fansels it grou op him en woe him deameitsje litte, mar hja krige de kâns net. ₂₀Want Herodes seach heech by Johannes op, omdat er him koe as in bêst en hillich man; hy hold him de hân boppe de holle. Alle kearen dat er him hearde, wied er der slim mei oan en dochs mocht er him graach hearre.

₂₁Der kaam lykwols in gaadlike dei, doe’t Herodes op syn jierdei foar de grutte hearen, de hege offisieren en de foarname lju fan Galiléa in feestmiel joech ₂₂en doe’t de eigen dochter fan Heródias deryn kaam en begûn te dûnsjen. Se dûnse de kening en syn gasten sa nei’t sin, dat de kening sei tsjin it fanke: Freegje mar watst wolste en do krijst it fan my. ₂₃Hy die der in eed op: Watst ek fregest, ik sil it dy jaan, al is it ek de helte fan myn ryk. ₂₄Hja gong de seal út en sei tsjin har mem: Wat sil ik freegje? Dy antwurde: Johannes de Doper syn holle. ₂₅Hastich gong it fanke de seal yn, rûn op ’e kening ta en ferge him: Ik wol, dat jo my no daliks op in skûtel de holle jouwe fan Johannes de Doper. ₂₆Dat wie de kening slim yn ’e wei, mar om syn eed en om ’e gasten woed er it har net wegerje. ₂₇Daliks stjoerde er ien fan ’e wacht út mei it befel om de holle te bringen. De man gong hinne, sloech Johannes yn it tichthús de holle ôf, ₂₈naam dy mei op in skûtel, joech him it fanke oer en dy joech him oan har mem. ₂₉Doe’t de learlingen fan Johannes dat hearden, hellen se syn lyk op en leinen it yn in grêf.

₃₀De apostels kamen allegearre wer by Jezus en fertelden Him alles wat se dien en de minsken leard hienen. ₃₁Hy sei tsjin harren: Kom no ris mei, jimme allinne, nei in stil plak en rêst wat út. Want de minsken rûnen sa ôf en oan, dat se hienen it net oan tiid om te iten. ₃₂Mei in boatsje foeren se doe nei in stil plak om ûnderinoar te wêzen. ₃₃Mar de minsken seagen har fuortfarren en krigen der erch yn. Ut alle stêden rûnen der kloften minsken hinne en dy wienen der noch earder.

₃₄Doe’t Hy oan wâl gong, seach Er de grutte mannichte en krige djip meilijen mei harren, omdat se as skiep sûnder hoeder wienen. Hy begûn harren dêrom mei ynmoed te ûnderrjochtsjen. ₃₅It wie al let wurden en dêrom gongen de learlingen nei Him ta en seinen: It is hjir in ferlitten oarde en it is al let. ₃₆Lit de minsken fuortgean om foar harsels iten te keapjen by de boeren en yn ’e doarpen hjirby om. ₃₇Mar Hy antwurde: Jimme moatte har iten jaan! Se seinen: Moatte wy foar twahûndert denaarjes brea keapje en har dat te iten jaan? ₃₈Hy sei: Hoefolle breaën hawwe jim? Sjoch ris. Se gongen it nei en seinen: Fiif en twa fisken. ₃₉Hy hiet harren tsjin it folk te sizzen, dat se allegear op it grien sitten gean moasten, ploech by ploech. ₄₀Dy gongen dêrom yn ploegen fan hûndert en fan fyftich sitten. ₄₁Doe naam Er de fiif breaën en de twa fisken, seach omheech, spriek de tanksizzing út, briek de breaën en joech de learlingen dy om se de minsken foar te setten. De twa fisken parte Er ek oan allegearre om. ₄₂Hja ieten allegear en krigen sêd. ₄₃Oan stikken brea en fisk fandelen se noch tolve kuorfollen byinoar. ₄₄Fiiftûzen man wienen it dy’t iten hienen.

₄₅Fuort dêrnei joech Er syn learlingen oarder om oan board te gean en oan te hâlden op Betsaïda oan ’e oare kant; wilens stjoerde Hysels it folk nei hûs ta. ₄₆Nei it ôfskie fan ’e minsken gong Er de berch op om te bidden. ₄₇It wie al let op ’e dei en de boat siet noch midden op ’e mar. Hy wie allinne oan lân. ₄₈Doe’t Er seach, dat it roeien min woe – se hienen yn ’e wyn – rûn Er om ’e tiid fan ’e fjirde nachtwacht oer it wetter nei har ta. Hy woe harren foarbygean. ₄₉Mar se seagen Him oer it wetter rinnen en tochten, dat it in spoek wie. Se raasden it út. ₅₀Allegearre seagen se Him ommers en se wienen alhiel fan ’e wize. Fuort spriek Er harren oan en sei: Stil mar, Ik bin it, net bang wêze. ₅₁Doe stapte Er by harren yn ’e boat en de wyn foel. Se wienen hielendal ferbjustere, ₅₂want dat mei it brea hienen se net begrepen. It woe net yn harren del.

₅₃Doe’t se oerstutsen wienen, kamen se oan wâl by Gennézaret en leinen dêr oan. ₅₄By it útstappen seagen de minsken op slach, dat Hy it wie. ₅₅Se rûnen de hiele krite ôf en kamen oeral wei mei siken op berjes oansetten, as se hearden, dat Hy earne wie. ₅₆Wêr’t Er ek mar lâns reizge, troch doarpen, stêden en by boeresteeën lâns, oeral brochten se siken op it merkeplein byinoar en fregen Him, oft se teminsten de seame fan syn mantel oanreitsje mochten. En elk dy’t Him oanrekke, waard better.