Mattéus 17

₁Seis dagen neitiid naam Jezus Petrus, Jakobus en dy syn broer Johannes mei by in hege berch op. Dêr wie oars gjinien. ₂En foar har eagen feroare Er fan oansjen. Syn gesicht striele lykas de sinne, en syn klean waarden wyt as it ljocht. ₃Doe seagen se ynienen, dat Mozes en Elía mei Him stienen te praten. ₄Petrus naam it wurd en sei tsjin Jezus: It is goed, dat wy hjir binne. As Jo wolle, sil ik trije tinten opsette, ien foar Jo, ien foar Mozes en ien foar Elía. ₅En wylst er dat sei, kaam in wolk as in skaad oer harren hinne, en út ’e wolk klonk in stim dy’t sei: Dit is myn Soan, myn ynleave Jonge, dêr’t Ik sa wiis mei bin. Harkje nei Him. ₆Doe’t se dat hearden, lieten de learlingen har plat op ’e grûn falle. Sa bang wienen se. ₇Mar Jezus gong op harren ta, rekke har oan en sei: Kom oerein en wês net bang. ₈Se sloegen de eagen op en seagen allinne Jezus. ₉Doe’t se by de berch del gongen, skerpe Jezus harren yn: Fertel gjinien wat jimme sjoen hawwe, ear’t de Minskesoan út ’e dea ferriisd is. ₁₀De learlingen fregen Him: Wêrom sizze de wetlearaars, dat Elía earst komme moat? ₁₁Hy antwurde: Elía sil earst komme, ja, en alles yn oarder bringe. ₁₂Mar Ik sis jimme: Elía hat der al west, mar se hawwe net sjoen, dat hy it wie, en mei him dien wat se mar woenen. De Minskesoan sil ek sa fan harren te lijen hawwe. ₁₃Doe begriepen de learlingen, dat Er it mei harren oer Johannes de Doper hie.

₁₄Doe’t se wer by it folk kommen wienen, rûn der in man op Him ta. Dy foel foar Him op ’e knibbels en sei: ₁₅Hear, haw meilijen mei myn jonge. Hy is mei setten oanhelle en der min oan ta. Faak falt er yn it fjoer en ek faak yn it wetter. ₁₆Ik haw him by jo learlingen brocht, mar dy koenen him net better meitsje. ₁₇Jezus antwurde: O, ûnleauwich skaai altyd dwers tsjin ’e tried yn! Hoelang moat Ik noch by jimme bliuwe en jimme ferdrage? Bring him hjir mar hinne. ₁₈Jezus ferbea de duvel en dy gong út ’e jonge wei. Fan dy tiid ôf oan wie de jonge wer better.

₁₉Doe’t Jezus wer allinne wie, kamen de learlingen by Him en fregen: Wêrom koenen wy de duvel niis net útbanne? ₂₀Hy sei tsjin harren: Om ’t jimme leauwen te swak is. Ja, Ik sis jimme: As jimme leauwen as in mostersiedsje wie, dan soenen jimme tsjin dy berch sizze kinne: Hjirwei en dêrhinne! En dan komt er op in oar plak te stean. Neat sil dan foar jimme ûnmooglik wêze. [₂₁Mar dit soarte krijt men allinne mar fuort troch bidden en fêstjen.]

₂₂Doe’t se allegearre yn Galiléa byinoar wienen, sei Jezus tsjin harren: De Minskesoan sil oerlevere wurde en yn minskehannen falle. ₂₃Se sille Him deadzje en de tredde deis sil Er ferrize. Dat taaste har djip yn ’t moed.

₂₄Doe’t se yn Kafarnaüm oankommen wienen, kamen de mannen dy’t de timpelbelesting ophelje, by Petrus en seinen: Betellet jimme Master de taks net? ₂₅Hy sei: Jawis al. Doe’t er thúskaam, wie Jezus him al foar mei de fraach: Wat tinkt dy, Simon, fan wa krije de keningen belesting en skatting, fan eigen of fan frjemd? ₂₆Fan frjemd, sei er. No, sei Jezus doe tsjin him: dan binne de eigen lju fan Gods ryk eins frij, ₂₇mar wy moatte harren gjin argewaasje jaan. Gean dêrom nei de mar, smyt de angel út en doch de earste fisk dyst fangst, de bek iepen. Dêr silst in sulverstik yn fine. Nim dat en jou it harren foar dy en foar My.