Mattéus 15

₁Op in kear kamen der Fariseeërs en wetgelearden út Jeruzalem by Jezus. Se seinen: ₂Wêrom hâlde jo learlingen har net oan ’e tradysjes fan ’e âlden? Se waskje ommers de hannen net foar ’t iten. ₃Jezus antwurde harren: En jimme dan? Wêrom geane jimme tsjin Gods gebod yn om jim tradysjes mar te bewarjen? ₄God hat ommers sein: Hâld jim heit en mem yn eare, en: Wa’t syn heit en mem ferflokt, moat ombrocht wurde. ₅Mar jim sizze: Wa’t tsjin syn heit of mem seit: ‘Dêr’t ik jimme mei skewiele kinnen hie, dat is foar de timpel ornearre,’ ₆sa’n ien is fan de plicht ôf om syn heit en mem yn eare te hâlden. Sa skowe jim mei jim tradysjes Gods gebod oan ’e kant. ₇Komeedzjespilers dat jim binne, hoe krekt hat Jesaja al fan jimme sein:

₁₀Nei’t Er it folk by Him roppen hie, sei Er tsjin harren: Nim dit noris goed yn jim op: ₁₁Net wat ta de mûle yngiet, makket de minske ûnsuver, mar wat derút komt. Dat makket him ûnsuver. ₁₂Doe gongen de learlingen nei Him ta en seinen: Witte Jo wol dat de Fariseeërs dy wurden fan Jo skandalich achtsje? ₁₃Hy antwurde: Alle planten, dy’t myn himelske Heit net plante hat, sille útroege wurde. ₁₄Lit harren mar gewurde. It binne bline paadwizers en as in blinen mei in oare blinen op stap giet, sille se allebeide yn ’e kûle falle.

₁₅Doe oppenearre Petrus him en sei: Lis ús dy gelikenis ris út. ₁₆Jezus sei: Hawwe jim der ek noch altiten gjin begryp oer? ₁₇Hawwe jimme net foar ’t ferstân, dat alles wat ta de mûle yngiet, yn it liif bedarret en der mei de trochgong wer útgiet? ₁₈Mar wat ta de mûle útkomt, dat komt út it hert en dat makket jin ûnsuver. ₁₉Ut it hert komme ommers ferkearde plannen, moard, troubrek, huorkerij, stelderij, falsk getugenis, lasterpraat. ₂₀Dat binne de dingen dy’t jin ûnsuver meitsje, mar net it iten sûnder earst te hanwaskjen.

₂₁Dêrwei gong Er nei de krite fan Tyrus en Sidon ta. ₂₂Dêr kaam in Kanaänityske frou dy’t yn dy kontreien wenne, samar op Him tarinnen en rôp: Haw meilijen mei my Hear, Soan fan David. Myn dochter wurdt slim troch de duvel pleage. ₂₃Hy gong der lykwols net op yn. De learlingen kamen derby en fregen Him: Stjoer har dochs fuort, se ropt ús mar achternei. ₂₄Doe joech Er antwurd: Ik bin inkeld útstjoerd foar de ferlerne skiep fan it folk fan Israel. ₂₅Mar hja gong foar Him op ’e knibbels lizzen en sei: Hear, help my dochs. ₂₆Hy antwurde: It is net goed en nim de bern it brea ôf en smyt it foar de hûntsjes. ₂₇Sij sei: Sa is it, Hear, mar de hûntsjes ite dochs ek fan ’e krommels dy’t by de baas fan ’e tafel ôf rûgelje. ₂₈Doe antwurde Jezus har: Frou, wat is jo fertrouwen grut! Lit it wêze sa’t Jo it graach wolle. En de frou har dochter wie fan dy tiid ôf wer better.

₂₉Nei’t Er dêrwei gien wie, kaam Er by de mar fan Galiléa. Hy rûn it berchlân yn en gong dêr sitten. ₃₀Grutte kloften minsken kamen by Him mei har kreupelen, blinen, ûngelokkigen, stommen en gâns oare stumperts. Se brochten dy deun by Him en Hy makke har allegearre better. ₃₁It folk stie stom ferbaasd, doe’t se seagen, hoe’t stommen wer prate koenen, ûngelokkigen wer better waarden, kreupelen wer rinne en blinen wer sjen koenen. Se prizen de God fan Israel.

₃₂Jezus rôp syn learlingen by Him en sei: It begruttet My om al dy minsken. Se binne hjir al trije dagen by My en hawwe neat te iten. Ik wol harren net sûnder iten fuortgean litte. Se moatte der ûnderweis net by delfalle. ₃₃De learlingen seinen tsjin Him: Wêr hellet men yn dizze iensume oarde safolle brea wei, dat sa’n mannichte sêd kriget? ₃₄Jezus sei tsjin harren: Hoefolle breaën hawwe jimme? Se seinen: Sân, en noch in stikmannich fiskjes. ₃₅Doe sei Er, dat it folk op ’e grûn sitten gean moast. ₃₆Hy naam de sân breaën en de fiskjes, spriek it tankgebed út, briek se yn stikken en joech se oan ’e learlingen. Dy joegen se troch oan ’e minsken. ₃₇Se ieten der allegearre fan en krigen sêd. De stikken dy’t oerbleauwen, fandelen se byinoar: sân kuorfollen. ₃₈Froulju en bern net meiteld, wienen it fjouwertûzen dy’t te iten krigen. ₃₉Doe liet Er de minsken nei hûs ta gean. Sels gong Er yn ’e boat en kaam yn ’e kontrei fan Magadan.