Johannes 12

₁Jezus dan kaam, seis dagen foar Peaske, yn Betanië, it wenplak fan Lazarus, dy’t Er út ’e dea opwekke hie. ₂En se makken dêr in gastmiel foar Him klear; Marta betsjinne en Lazarus wie ien fan harren, dy’t mei Him oanleinen. ₃Doe naam Maria in pûn echte djoere nardusoalje, salve dêr Jezus de fuotten mei en droege dy ôf mei har hier; en de swietrook fan ’e oalje gong it hiele hûs troch. ₄Mar Judas Iskariot, ien fan syn learlingen, deselde dy’t Him ferriede soe, sei: ₅Wêrom dy oalje net foar trije hûndert denaarjes te ferkeapjen en it jild oan ’e earmen te jaan? ₆Mar dat sei er net omdat er sa’n noed mei de earmen hie, mar omdat er in dief wie; hy gong oer de kas en hâlde gauris wat achterút fan wat dêr ynkaam. ₇Doe sei Jezus: Lit har gewurde; lit har sa it gebrûk yn eare hâlde foar de dei fan myn begraffenis; ₈de earmen hawwe jimme ommers altiten om jimme hinne, mar My hawwe jimme net altiten.

₉Doe fernamen de Joaden, dat Jezus dêr wie en se kamen mei man en macht net allinne om Jezus, mar ek om Lazarus te sjen, dy’t Er út ’e dea opwekke hie. ₁₀De hegeprysters besleaten om ek Lazarus fan kant te meitsjen, ₁₁omdat safolle Joaden om him dêrhinne gongen en dan yn Jezus leauden.

₁₂Doe’t al dy minsken, dy’t foar it feest kommen wienen, de oare deis hearden, dat Jezus ûnderweis wie nei Jeruzalem, ₁₃krigen se tûken fan dadelpalmen yn ’e hân, gongen de stêd út Him yn ’e mjitte, en rôpen lûd:

₁₄Jezus seach in jonge ezel stean en gong dêr op sitten, lykas dat beskreaun stiet:

₁₆Dat hienen syn eigen learlingen earst net foar ’t ferstân, mar doe’t Jezus ferhearlike wie, doe kaam it harren yn it sin, dat it sa fan Him beskreaun stie en dat de lju ek sa mei Him dien hienen. ₁₇It folk dat derby west hie, doe’t Er Lazarus út it grêf roppen en út ’e dea opwekke hie, fertelde wat se belibbe hienen. ₁₈Sadwaande kaam it folk Him ek yn ’e mjitte, want se hienen heard, dat Hy dat teken dien hie. ₁₉Doe seinen de Fariseeërs tsjin inoar: Sjogge jimme wol, dat jimme der neat fierder mei komme? Sjoch mar, alleman rint achter Him oan!

₂₀No wienen der in stikmannich Griken ûnder de minsken, dy’t nei it feest gongen om te oanbidden; ₂₁dy gongen nei Filippus, dy’t út Betsaïda yn Galiléa kaam, en dienen him dizze fraach: Mynhear, wy wolle Jezus graach sjen. ₂₂Filippus gong nei Andréas en sei it tsjin him; doe gongen se tegearre nei Jezus en brochten Him it fersiik oer. ₂₃Jezus joech harren ta antwurd: De tiid is kommen, dat de Minskesoan ferhearlike wurde sil. ₂₄Wiswier, wiswier, Ik sis jimme, as de nôtkerrel net yn ’e grûn falt en stjert, bliuwt er allinne; mar as er stjert, jout er gâns frucht. ₂₅Dy’t hinget oan syn libben, rekket it kwyt; mar dy’t syn libben dêroan weagje wol yn dizze wrâld, sil it behâlde foar de ivichheid. ₂₆As ien My tsjinje wol, moat Er achter My oankomme en dêr’t Ik bin, dêr sil myn tsjinstfeint ek wêze; as ien My tsjinje wol, myn Heit sil him earje.

₂₇No bin Ik tige oandien en wat sil Ik sizze? Heit, rêd My út dizze oere? Mar dêr bin Ik just foar kommen: foar dizze oere. ₂₈Heit, lit jo hearlikheid sjen. Doe kaam der in stim út ’e himel: Ik haw myn hearlikheid sjen litten en Ik sil dat noch wer dwaan. ₂₉Doe sei it folk dat dêr stie en it heard hie, dat der in tongerslach west hie; oaren seinen: Der hat in ingel mei Him sprutsen. ₃₀Jezus antwurde: Net om My hat dy stim der west, mar om jimme. ₃₁No wurdt der in oardiel oer dizze wrâld útsprutsen; no sil de foarst fan dizze wrâld útband wurde; ₃₂en as Ik omheechstutsen bin boppe dizze ierde, sil Ik se allegearre nei My talûke. ₃₃Mei dat sizzen woed Er oanjaan, hoe’t Er oan syn ein komme soe.

₃₄It folk antwurde Him: Wy hawwe út ’e wet heard, dat de Kristus yn ivichheid bliuwt, hoe kinne Jo no sizze dat de Minskesoan omheechstutsen wurde moat? Wa is dy Minskesoan? ₃₅Doe sei Jezus tsjin harren: Noch mar in koart skoft is it ljocht yn jimme fermidden. Rin yn dat ljocht salang’t jimme it hawwe, dat it tsjuster jimme net oerfalle mei; dy’t yn it tsjuster rint, wit net wêr’t er bedarret. ₃₆Leau yn it ljocht, no’t jimme it ljocht noch hawwe, dat jimme bern fan it ljocht wurde meie.

36b Dat sei Jezus en doe gong Er fuort en hâlde him beskûl. ₃₇Al hied Er noch safolle tekens dien, dêr’t se libben by stienen, dochs leauden se net yn Him. ₃₈Sa moast it wurd fan ’e profeet Jesaja neikomme, dat er sein hie:

₃₉Dêrom koenen se net leauwe, want Jesaja hie ek noch sein:

₄₁Dat sei Jesaja omdat er Jezus’ hearlikheid yn in fizioen sjoen hie; doe spriek er oer Him. ₄₂Der wienen lykwols ek frijwat fan ’e foarmannen dy’t dochs wol yn Him leauden, mar se kamen der net foar út om de Fariseeërs, omdat se bang wienen, dat se oars út ’e synagoge set wurde soenen; ₄₃want se joegen mear om ’e eare fan ’e minsken as om ’e eare fan God.

₄₄Jezus rôp lûd: Dy’t yn My leaut, leaut net sasear yn My, as wol yn Him dy’t My stjoerd hat, ₄₅en dy’t My sjocht, sjocht Him dy’t My stjoerd hat. ₄₆Ik bin yn ’e wrâld kommen as in ljocht, en no hoecht net ien dy’t yn My leaut, yn it tsjuster te bliuwen! ₄₇As ien myn wurden heart en him der net oan hâldt, feroardielje Ik him net; want Ik bin net kommen om de wrâld te feroardieljen, mar om dy te rêden. ₄₈Foar him dy’t My ôfwiist en myn wurden net oannimt, is der al in rjochter dy’t him feroardielet: it wurd dat Ik sprutsen haw, dat sil Him feroardielje op ’e lêste dei. ₄₉Want Ik haw net út Mysels sprutsen, mar de Heit dy’t My stjoerd hat, Dy hat My opdroegen, wat Ik sizze en sprekke moat. ₅₀Ik wit, dat syn opdracht it ivige libben betsjut. Wat Ik sis, sis Ik dêrom sa, lykas de Heit it My sein hat.