Rjochters 1

₁It wie nei de dea fan Jozua, dat de Israeliten de Heare fregen: Wa fan ús moat earst op ’e Kanaäniten los yn de striid? ₂De Heare sei: Dat moat Juda dwaan. Ik haw it lân oan him útlevere. ₃Juda sei tsjin syn broer Simeön: Gean mei my op it gebiet ôf, dat ik lotte haw en lit ús de Kanaäniten bestride. Dan gean ik ek mei dy nei it gebiet datsto lotte hast. Dat sa rekke Simeön mei him. ₄Juda marsjearde op en de Heare joech de Kanaäniten en de Perizziten oan har oer. Hja fersloegen tsientûzen man fan har by Bêzek. ₅Hja troffen Adonibêzek yn Bêzek en fochten tsjin him. Sa fersloegen se de Kanaäniten en de Perizziten. ₆Adonibêzek naaide út, mar se setten him achternei. Doe’t se him te pakken krige hienen, sloegen se him de tommen en de grutte teannen ôf. ₇Doe sei Adonibêzek: Santich keningen mei de tommen en grutte teannen derôf slein, sochten de krommels op ûnder myn tafel. Wat ik oaren dien haw, ferjildt God my no. Hja brochten him nei Jeruzalem en dêr is er stoarn.

₈Fierders strieden de Judeeërs tsjin Jeruzalem en namen dat yn. Hja sloegen it mei it swurd en stieken de stêd yn ’e brân. ₉Dêrnei kamen de Judeeërs del om tsjin ’e Kanaäniten te striden dy’t yn it berchlân, yn it Suderlân en yn it lege lân wennen.

₁₀Ek gong Juda nei de Kanaäniten yn Hebron, dat foartiid Kirjat-Arba hiet, en se fersloegen Sjesjai, Achiman en Talmai. ₁₁Dêrwei gong er nei de ynwenners fan Debir, dat earder Kirjat-Sefer hiet. ₁₂Doe sei Kaleb: Wa’t Kirjat-Sefer ferslacht en it ynnimt, dy sil ik myn dochter Aksa as frou jaan. ₁₃Otniël, soan fan Kenaz, de jongere broer fan Kaleb, naam it yn. Dêrom joech Kaleb him syn dochter Aksa as frou. ₁₄Sa gau’t hja oankommen wie, trune se Otniël oan: hy soe har heit freegje om in stik bou. Doe sprong se fan ’e ezel en Kaleb sei tsjin har: Wat is der oan? ₁₅Hja sei: Jou my ek wat goeds. Heit stjoert my it toarre lân yn, mar jou my dan ek wetterwellen. Doe joech er har wellen yn it heechlân en yn it leechlân.

₁₆De soannen fan Mozes syn skoanheit – in Kenyt – trieken mei de Judeeërs út ’e Palmstêd nei de woestyn fan Juda, dy’t yn it suden by Arad leit. Dêr setten se har nei wenjen ûnder de befolking.

₁₇Juda gong mei syn broer Simeön en hja fersloegen de Kanaäniten dy’t yn Sefat wennen. Hja leinen de stêd ûnder de ban en neamden dy Chorma. ₁₈Ek naam Juda Gaza yn mei it gebiet dêrby en Asjkalon mei syn gebiet en Ekron mei syn gebiet. ₁₉En de Heare wie mei Juda, dat hy naam it berchlân yn besit, mar hy hie it net yn ’e macht de bewenners yn ’e delling te ferdriuwen, want dy hienen izeren striidweinen. ₂₀Doe joegen se Hebron oan Kaleb, lykas Mozes hjitten hie, en dy dreau de trije soannen fan Enak dêrwei.

₂₁De Benjaminiten ferdreauwen de Jebûsiten net út Jeruzalem, dat dy Jebûsiten wenje oant hjoed-de-dei ta mei de Benjaminiten te Jeruzalem.

₂₂Dy fan it hûs fan Joazef trieken ek op, nei Bet-El, en de Heare wie mei har. ₂₃It hûs fan Joazef liet Bet-El bespionnearje. – De stêd hiet foartiid Lûz. – ₂₄De spionnen seagen in man ta de stêd útkommen. Hja seinen tsjin him: Wiis ús in plak, dêr’t wy yn ’e stêd komme kinne, dan sille wy it goed mei jo meitsje. ₂₅Doe wiisde er har in tagong nei de stêd en hja fersloegen de stêd mei it swurd, mar dy man en syn hiele famylje lieten se gean. ₂₆En dy man gong nei it lân fan ’e Hetiten en boude dêr in stêd, dy’t er Lûz neamde. Sa hjit dy hjoed-de-dei noch.

₂₇Manasse ferdreau it folk út Bet-Sjeän en de plakken dy’t dêrby hearre, net, noch it folk út Taänach mei de plakken dêrby, noch de bewenners fan Dor mei de plakken dêrby, noch de bewenners fan Jiblaïm mei de plakken dêrby, noch de bewenners fan Megiddo mei de plakken dy’t dêrby hearre. Sadwaande like it de Kanaäniten de baas en bliuw yn dat lân. ₂₈Mar doe’t Israel sterker waard, makke it de Kanaäniten skatplichtich; alhoewol, har ferdriuwe, dat dienen se net. ₂₉Efraïm hat de Kanaäniten dy’t yn Gêzer wennen, net ferdreaun, dat de Kanaäniten wennen yn Gêzer midden tusken har yn.

₃₀Sebûlon hat de bewenners fan Kitron net ferdreaun, noch dy fan Nahalol, dat de Kanaäniten wennen midden tusken har yn, mar hja wienen skatplichtich.

₃₁Azer hat de bewenners fan Akko net ferdreaun, noch dy fan Sidon, Achlab, Akzib, Chelba, Afyk en Rechob. ₃₂Dat de Azeriten wennen midden tusken de Kanaäniten, de eardere bewenners fan it lân, yn, omdat se dy net ferdreaun hienen.

₃₃Naftaly ferdreau de bewenners fan Bet-Sjêmesj net, noch dy fan Set-Anat, dat hja wennen midden tusken de Kanaäniten, de bewenners fan it lân, yn, mar de bewenners fan Bet-Sjêmesj en Bet-Anat wienen har wol skatplichtich.

₃₄De Amoriten krongen de Daniten it berchlân yn, yn ’e delling woenen se har net talitte. ₃₅De Amoriten lykwols woenen yn Bet-Chêres, Ajjalon en Sjaälbim bliuwe te wenjen. Mar doe’t it hûs fan Joazef mear mânsk waard, waarden de Amoriten skatplichtich. ₃₆De grins fan ’e Amoriten rûn fan ’e Skorpioenepas oer Sêla en dan heger op.