2 Johannes 1

₁Dit skriuw ik, de âldste, oan ’e útkarde frou en oan har bern, dy’t ik oprjocht leafhaw, en ik net allinne, mar allegearre dy’t de wierheid kennen leard hawwe, ₂om de wierheid dy’t yn ús wennet, en by ús bliuwe sil oant yn ivichheid. ₃By ús sil wêze genede, barmhertichheid en frede fan God de Heit, en fan Jezus Kristus, de Soan fan ’e Heit, yn wierheid en leafde.

₄It hat my tige goed dien, dat ik bern fan jo troffen haw, dy’t út ’e wierheid libje, sa’t de Heit ús dat opdroegen hat. ₅En no freegje ik jo, frou – net dat ik in nij gebod skriuwe wol, mar ien dat wy al fan it begjin ôf hân hawwe – dat wy inoar leafhawwe sille. ₆Dit is leafde: dat wy libje nei syn geboaden; dat is it gebod, lykas jimme it fan it begjin ôf heard hawwe, om der nei te libjen.

₇Der binne ommers safolle ferlieders de wrâld yn tein, dy’t net meistimme dat Jezus Kristus as minske fan fleis en bloed op ’e wrâld kommen is; dat is de ferlieder en de anty-Kristus. ₈Nim jimme te wacht, dat jimme net kwytreitsje wat wy beskrept hawwe, mar it folle lean barre meie. ₉Elk dy’t te fier giet en net bliuwt by de leare fan Kristus, hat gjin bân mei God. Dy’t al by dy leare bliuwt, hat wol in bân mei de Heit èn mei de Soan. ₁₀As der ien by jimme komt en dizze leare net bringt, nim him net yn ’e hûs, en begroetsje him net. ₁₁Want ien dy’t him begroetet, hat skuld mei oan syn ûndogenske dieden.

₁₂No soe ik jimme noch hiel wat skriuwe kinne, mar ik wol dat net mei papier en inket dwaan; nee, ik hoopje by jimme te kommen en persoanlik mei jimme te praten. Wat sille wy dan bliid wêze. ₁₃De groetenis fan ’e bern fan jo útkarde suster.