1 Keningen 19

₁Achab ferhelle Izébel alles wat Elía dien hie en foaral dat er de profeten allegearre mei it swurd deade hie. ₂Doe stjoerde Izébel in boade nei Elía en sei: De goaden meie my wit-wat dwaan en noch helte mear, as ik moarn om dizze tiid net mei dij dien haw, watsto mei elk fan harren dien hast. ₃Dêr waard er bang fan, riste him ree en gong fuort om syn libben te rêden. Hy kaam te Beër-Sjêba yn Juda, liet syn feint dêr bliuwe, ₄mar gong sels de wyldernis yn, safier as er yn in dei komme koe. Dêr gong er sitten ûnder in strûk bremerheide en woe wol dat er dea wie. Hy sei: Sa kin it wol ta, Heare, nim myn libben mar, want ik bin neat better as myn foarfaars.

₅Hy joech him del en rekke ûnder ’e strûk bremerheide yn ’e sliep. Mar dêr roerde him in ingel oan, dy tsjin him sei: Kom oerein en yt. ₆Hy seach om him hinne en sjoch, dêr lei by syn hollenein in bôle, dy’t op hjitte stiennen roastere wie en in krûk mei wetter. Hy iet en dronk en joech him wer del. ₇Mar de ingel fan de Heare kaam noch ris wer, roerde him oan en sei: Kom oerein en yt, want do moatst noch in hiel ein. ₈Doe gong er oerein, iet en dronk en, sterke troch dat iten, rûn er yn fjirtich dagen en nachten nei de godsberch Hoareb ta.

₉Hy kaam yn in hoale en woe dêr oernachtsje, mar dêr liet de Heare him syn wurd takomme en Hy sei tsjin him: Wat moatsto hjir, Elía? ₁₀Hy sei: Ik haw my tige ward foar de Heare, de almachtige God. Mar de Israeliten hawwe jo ferbûn ferlitten, jo alters ôfbrutsen en jo profeten mei it swurd deade. Ik bin mar allinnich mear oer en se besykje my it libben te benimmen.

₁₁Hy sei: Kom derút en gean foar it antlit fan de Heare stean op ’e berch. En sjoch, de Heare gong foarby: in geweldige, hurde wyn skuorde de bergen en briek de rotsen foar de Heare út, mar de Heare wie net yn dy wyn. Nei de wyn kaam der in ierdbeving, mar de Heare wie net yn de ierdbeving. ₁₂Nei de ierdbeving wie der in fjoer, mar de Heare wie net yn it fjoer. Mar nei it fjoer kaam it lûd fan in lichte koelte. ₁₃Doe’t Elía dat hearde, bewuolle er it gesicht mei syn mantel, gong nei bûten en stelde him by de yngong fan ’e hoale op. En dêr wie in stim, dy’t tsjin him sei: Wat moatsto hjir, Elía? ₁₄Hy sei: Ik haw my tige ward foar de Heare, de almachtige God. Mar de Israeliten hawwe jo ferbûn ferlitten, jo alters ôfbrutsen en jo profeten mei it swurd deade. Ik bin mar allinne mear oer en se besykje my it libben te benimmen.

₁₅Doe sei de Heare tsjin him: Gean de wei werom troch de wyldernis nei Damaskus en asto dêr kommen biste, moatst Hazaël ta kening oer Aram salvje. ₁₆Jehû, de soan fan Nimsy silsto ek salvje, ta kening oer Israel, en Elíza, de soan fan Sjafat út Abel-Mehola silsto foar dysels yn ’t plak ta profeet salvje. ₁₇Want sa sil it komme: Wa’t oan it swurd fan Hazaël ûntkomt, him sil Jehû deameitsje en Elíza sil deameitsje dy’t oan it swurd fan Jehû ûntkomt. ₁₈Mar yn Israel sil Ik sântûzen oerbliuwe litte, allegearre minsken dy’t de knibbels foar Baäl net bûgd hawwe en him mei de mûle net tute hawwe.

₁₉Doe gong er dêrwei en trof Elíza, de soan fan Sjafat, dy’t krekt oan it ploegjen wie mei tolve span oksen foar him út, wylst er sels by it tolfte rûn. ₂₀En mei’t Elía him foarby gong, smiet dy him syn mantel ta. Hy liet de oksen gewurde en gong Elía hurd achternei, wylst er rôp: Lit my myn heit en mem noch in tút ta ôfskie jaan, dan gean ik mei. Mar hy sei: Gean mar gerêst werom, want wat foar bysûnders haw ik jo eigentlik dien? ₂₁Doe gong er earst by him wei, naam it span oksen, slachte se, sea it fleis fan ’e oksen op it hout fan ’e ploech en joech dat oan it folk te iten. Dêrnei makke er him klear om Elía te folgjen en te tsjinjen.