1 Keningen 17

₁Elía de Tisbyt, út Tisbé yn Gileäd, hie tsjin Achab sein: Sa wier as de Heare de God fan Israel, libbet, yn waans tsjinst ik stean: it sil dizze jierren net wer dauje of reine, eardat ik it sis.

₂Doe krige er dit wurd fan de Heare: ₃Do moatst hjirwei, dat jou dy op ’en paad nei it easten en hâld dy beskûl by de beek Krit, dy’t útkomt yn ’e Jordaan. ₄Do kinst út ’e beek drinke en Ik haw de ravens hjitten dat se dij iten bringe. ₅Doe gong er fuort en die sa’t de Heare sein hie. Hy hâlde ta by de beek Krit, dy’t yn ’e Jordaan útkomt. ₆De ravens brochten him moarns en jûns brea en fleis, en hy dronk út ’e beek.

₇Mar nei ferrin fan tiid droege de beek út, want it hie yn gjin tiden reind yn it lân. ₈Doe krige er dit wurd fan de Heare: ₉Kom, gean nei Sarfat, dat by Sidon heart en bliuw dêr. Ik haw dêr al in widdo hjitten om foar dy te soargjen.

₁₀Dat hy makke him klear en gong nei Sarfat. Doe’t er by de yngong fan ’e stêd kaam, sjoch, dêr wie in widdo oan it priksykjen. Hy rôp har oan en sei: Helje my dochs wat wetter yn in krûk, dan kin ik drinke. ₁₁Doe’t se al fuortrûn om it te heljen, rôp er har nei: Nim ek wat iten mei. ₁₂Mar doe sei se: Sa wier as de Heare, jo God, libbet, ik haw gjin brea mear bakt. Ik haw allinne mar in hânfol moal yn ’e pot en in bytsje oalje yn ’e kanne. Sa’t jo sjogge, wie ik oan it priksykjen. As ik aanst thús kom, woe ik foar mysels en myn soan wat klear meitsje en dan moatte wy stjerre. ₁₃Elía sei tsjin har: Wês mar net bang, gean hinne en doch sa’t jo sizze, mar meitsje my der earst in stikje brea fan klear en bring my dat. Foar jo en jo soan moatte jo dêrnei mar wat klear meitsje. ₁₄Want dit hat de Heare, de God fan Israel, sein: It moal yn ’e pot sil net minderje en de oalje yn ’e kanne sil net opreitsje oant de dei, dat de Heare rein jout op ’e ierde.

₁₅Doe gong se hinne en die, sa’t Elía sein hie. En dagen lang hie se iten, sysels mei de húshâlding en hy. ₁₆It moal yn ’e pot mindere net en de oalje yn ’e kanne rekke net op, sa’t de Heare troch Elía sein hie.

₁₇In skoftke dêrnei waard de soan fan ’e hûsfrou tige siik, sa slim dat der gjin siken mear ynbleauwen. ₁₈Se sei tsjin Elía: Hoe haw ik it no mei jo, godsman! Jo binne grif kommen om my myn kwea yn it sin te bringen en te meitsjen dat myn soan stjert. ₁₉Doe sei er tsjin har: Jou my jo soan. Hy naam him fan har skurte en gong mei him nei de opkeamer, dêr’t er tahâlde en lei him op syn eigen bêd. ₂₀Doe rôp er God oan en sei: Heare, myn God, dogge Jo sels de widdo, dêr’t ik gast bin, sa’n ûnheil oan, dat Jo har soan stjerre litte wolle? ₂₁Hy gong trijeris oer it bern hinne lizzen, rôp de Heare oan en sei: Heare, myn God, lit dochs de siel yn it bern weromkomme!

₂₂En de Heare harke nei de stim fan Elía en de siel fan it bern kaam yn him werom en it waard wer libben. ₂₃Elía naam it bern en brocht it út ’e opkeamer yn ’e hûs. Hy joech it wer oan syn mem en sei: Sjoch, jo soan libbet. ₂₄Doe sei de frou tsjin Elía: No wit ik foargoed, dat jo in godsman binne en dat it wurd fan de Heare yn jo mûle betrouber is.